کاغذ سفید

کلمات را روی کاغذ جاری می‌کنم.
بوی گس جوهر را استنشاق می‌کنم، باز هم می‌نویسم.
و تنها بوی جوهر را دوست دارم...

آن دیگری

او همانی بود که تمام عمر آرزویش را کرده بودم
اما رهایش کردم
من «آن دیگری» نبودم...

آموخته

تاریکی واقعی از آنجایی شروع شد که از شدت نور کور شدم...

عمق یک نگاه

هرچه پوسته ام ستبر تر می شود
قلبم نازکتر می شود...

آگاهی

تنها یک چیز می دانم
برای فهمیدنش
همه چیز را فراموش کرده ام...

غرور

غروری که از همه چیز امتناع می کند
غروری که خاکستر ترس است...

کابوس

وقتی بیدار می شوی و می فهمی که خواب نبوده ای...

حسرت

اشتباهش در این بود که همیشه در کنارم بود
تا روزی که بین همه این چیز ها فراموشش کردم...

مقصد

تا قبل از آن گام آخر برای گام های هدر رفته ام افسوس نمی خوردم...

Distance

As far as you can touch, but can't understand

(از انگلیسی فقط اختصارش رو دوست دارم...)

سقوط

افتادم
به سنگینی افتادم
تا دمی چشمانم را بر هم نهم
ولی هنوز به زمین نخورده ام...

لحظه

"لحظه ای خواهد رسید که همه‌چیز معلوم خواهد شد."

 

و با این امید زندگی می‌کنم...

ایده‌آل

نه آنی نیست که آرزو می‌کردم

می‌خواهم همیشه آرزویش کنم...

زمزمه سکوت

از تنهایی می‌ترسم

چون خود را می‌بینم که برای برخاستن تکان می‌خورد...

کلماتِ روی کاغذ

چرا می‌نویسم؟ چون احتیاج دارم که بنویسم؟

حتی این بهانه را هم ندارم...

پایانی بر نوشتنم

دیگر چشمانم هم قدرت دیدن ناتوانی دستانم را ندارند...

اما افکارم مدام تلنبار می شوند، تلنبار میشوند

و سنگینی می کنند...

فریب

گفتم:

-دیگر نمی‌توانم

ولی اگر بخواهی یک بار دیگرهم می‌توانم بگویم

دوستت دارم

 

سرش را بلند کرد، پرتو شفق را، زلال تر از همیشه

در چشمانش می‌دیدم...