جمعه، مرداد ۰۴، ۱۳۸۷

فروافتاده

زنجیر ها بر  فروافتاده می‌خزند

و پرده‌های سیاه زیر غبار سالها محو می‌شوند...

اما از پس سنگینی نقاب

چشمانم هنوز آزادند...

 

.

۱ نظر:

human being گفت...

wow
this is a beautiful painting of a sunrise... when the cosmic eye of awareness is open again

eyes are both receptive and giving... both observant and creating... eyes nerver lie... never die... they are the window to our soul