بر لبه پرتگاه

نزدیک نمی‌شوند
می‌دانند که تنها سقوط نخواهم کرد...

آسمان تهی

راهی به سوی انتها

سنگین از تهی بودن آسمان

جایی که انعکاس هر قدمت زمزمه می کند

«بر خطا بوده ای»

و باد ها، شبح شیطان را

در دوردست ها پچپچه می کنند...

 

جایی می روم که تنها راه

رد پای من است...

در درون

چطور با حسرت نگاه می‌کردم، تا قدم قدم او را تصاحب کرد، آن دیگری، که در وجود من است...